“ Ah bu katı, kaskatı beden bir dağılsa, eriyip gitse bir çiy tanesinde sabahın! Ya da tanrı yasak etmemiş olsa kendi kendisini öldürmesi insanın! Tanrım, ulu tanrım! ne bunaltıcı, ne berbat, ne tatsız ve ne boş geliyor bu dünya bana! Ah ne iğrenç, ne iğrenç! Bakımsız bir bahçe ki azgın bitkileri tohuma kaçmış pis, kaba ne varsa tabiatta sarmış içini.”
Hamlet’den bir pasaj yazarak başladım günlüğüme. Tekrar eden hatalarımdan sonra ise bütün bunlara yanıtım “harikayım, hayat beni senkronize etmiş” oldu. Kendimi değiştirmeye 2018 yılının Nisan ayında başladım. Günlüğümü okuduğumda ise her zaman olumsuz şeylere ve yapmak istemediğim şeylere odaklandığımı fark ettim. Eğer her gün yalnızca olumlu hareketlerimi yazarsam daha iyi hissedebilirim. Ancak olumsuz hareketlerimin farkına varamayabilirim. Peki bu farkındalıklar bana fayda sağlayacak mı? bazen farkındalıklar hiçbir işe yaramayabilir. Kötüyüm ama ne yapabilirim? peki bu bilgi ile ne yapmalıyım? kendimi değiştirmekten ziyade kendimi kabul etmeli ve bütünleşmeliyim. Yine aynı yılın Kasım ayında kendime “nasıl bir karaktere sahip olmak istiyorsun?” sorusunu sormuşum. Şimdi ise kendime yanlış sorular sorduğumu fark ettim. Her ertesi gün bir savaş alanıydı. Yaşıyor olmak savaşıyor olmaktı hakikaten. Bu sözü İsmet Özel’den okuduğumda anlamsız gelmişti. Neyle savaşıyoruz ki? Kendimizle elbette. Arzularımızla, yapmak istediklerimizle, hayallerimizle, hatıralarımızla, geçmişimizle savaşıyoruz. İnsanlarla savaşımızda kazanan ve kaybeden oluyor hep ve fakat kendimizle savaşımızda ortada ne bir kaybeden oluyor ne de bir kazanan. Çünkü örneğin bugün hayallerimizle savaşırken yarın o hayaller bizim değil dünün hayali oluyor. Düşünceler kilometrelerce uzağa fırlattığımız bir ok gibi içimize taşıyamayacağımız büyük bir şey çektiğinde içimizden taşıyoruz. Minik minik şeyler geçtiğinde ise elimize dolduğumuzun farkına varmıyoruz. Hayallerle savaşmak işte böyle tehlikelidir. Seni o düşünce oklarıyla çok uzaklara fırlatırsa geri dönmen zaman alabilir ve hatta imkansızlaşabilir çünkü zaman geçtikçe hayallerin de değişir. Hayaller, yakınlaştırdığımız uzaklıklarımızdır diyordu bir romanda.
Ve işte geçmişe dönmek işte bu kadar kolay. Geçmişe gittiğimizde geleceğimizi değiştirebiliriz. Hatıralarımızdan çıkardığımız minik derslerle geleceğimize daha iyi yön verebiliriz. Bütün bunlardan bahsedince içimden akan bir öneri dizisi çıkarıyorum ve sanki bana işlemiyor gibi geliyor. Ancak yazmadan edemiyorum. Elimde pek çok seçenek var. Her şeyi yapabilecek kadar özgür olduğumu biliyorum. Evet ama bu bilgiyle ne yapabilirim?
