Evet, dünya üzerinde çok az insan kalmış olacak ki duyguların duyulanımından bahsedilmemekte. Azlığın yarattığı hayatın büyük ölçüde hışımla duyguları harekete geçirdiğini biliyoruz. Dünya da bunun hakiki yolculuğunu affetmiyor ancak uzayın derinliklerinde anlaşılabilir bir durum bu. Zihninin getirdiği uzay derinliği ile kabul edilebilir sanrılar ve ancak ondan var olabilir gerçeklik. Hep zaman algısı üzerinde durmuştur benliğim. Zaman geçtikçe artan bir kavram zihnimde ve öyle de olmaya devam edecek. Bir gün zihnimde benim için zaman fazlası ile hızlanırsa eğer dünyadan yok olacağımı ve yavaşlayan her hücremin iskeletimle birlikte çiçekleneceğini biliyorum. Çünkü zihnim maddesel zamana ayak uyduramayacağı için dünyadaki varlığının son bulması gerekiyordu diye de açıklama yapacağım kendime.
Sahiplenişim yok hiçbir şeyi ve ancak hiçbir şey de beni sahiplenmemeli. Yumruğumu sıkarak geldiğim dünyada zaman benim için anlamını yitirmişti ve yine geliştiğinde bilincim yine zamana değer katan bir durum halne gelmeye başlamıştı. Ben hakikatin bundan ibaret olmadığını kendime bile kanıtlayamam elbet ama her canlı olduğu gibi ben de bir şeye hizmet ediyorum. Ancak varlığımı bununla kanıtlayabileceğmin elbet farkındayım.
Bak, orada bulutumsu bir şey var ve zihnimi uzaya götürmekte ısrarcı. Havuzun başında olmadık yere hayaller kurarken bedenim bir ok saplanıyor yine zihnime ve varlığıma dönüyorum. Her varlığıma döndüğümde ise…
Canım sancıyor. Merakla sancıyor, öfkeyle sancıyor, zamanla sancıyor. Beni her var ettiğinde zihnim savaşla sancıyor.
